Ik ben een meisje van 23 jaar. Ik ben pas afgestudeerd in de bachelor Grafische en Digitale Media. Dit jaar moest ik enkel nog mijn stage doen, daar ben ik uiteraard wel op geslaagd, maar met de hakken over de sloot (6/10). Op de rest van mijn vakken heb ik vorig jaar afgerond en wel nog redelijke punten op gehaald.
De triestige score voor mijn stage kwam voornamelijk omdat ik niet uit mijn comfortzone durfde komen. Ik ben namelijk een heel introvert persoon, heb een laag zelfbeeld en ben misschien ook een beetje beschermend opgevoed door mijn ouders.
Op school durfde ik nooit iets vragen in klas uit schrik dat de rest mij dom zou vinden omdat ik zoiets simpel niet weet en de les zou vertragen als de leerkracht iets 10 keer zou moeten uitleggen aan mij. Ik had daardoor (nog meer) moeite om mee te kunnen en dingen te begrijpen die anderen precies sneller doorhadden. Mijn ouders moesten mij vanaf ik 6 jaar was na school "bijles" geven omdat ik de les van die dag niet doorhad. Ik had moeite met wiskunde, chemie, biologie,... bijna alles.
Op den duur begon dit een gewoonte te worden en kreeg ik de reflex: "Oke als ik het hier in de klas niet snap kan ik het altijd aan mijn ouders vragen." Hierdoor heb ik nooit echt iets "zelfstandig" kunnen leren of doen, en riep ik altijd de hulp in van mijn ouders.
Mijn bachelorproef vorig jaar is hierop wel een uitzondering. Dit heb ik tot mijn eigen grote verbazing voor 90% zelf voltooid, en met succes! Ik kreeg complimenten van de docenten en behaalde een goede score (18/20)! :)
Ik besef dat dit voor mijn ouders een grote opoffering is geweest en ben hen zeer dankbaar dat ze mij zoveel hulp geboden hebben.
Maar ik zie ook de gevolgen ervan en besef ook dat ik het mezelf heel moeilijk heb gemaakt. Doordat ik nooit echt zeer zelfstandig met school ben bezig geweest (met uitzondering van grafische opdrachten, maar daar kom ik straks op terug), heb ik nu enorm veel moeite met oplossingsgericht denken, ideeën aanbrengen in groepswerken, mijn mening uiten, zelfstandig werken, etc.
Ik ben ook een heel verlegen meisje, en altijd geweest. Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik een laatbloeier ben en dat ik me jonger gedraag dan mijn leeftijdsgenoten. Mijn moeder heeft altijd gezegd dat dit komt omdat ik 3 maand tevroeg geboren ben.
Dit werd erger toen we verhuisden als ik 11 jaar was. Ik had toen een hechte vriendenkring en een leuke school. Mijn vrienden waren samen met mij opgegroeid en ik voelde niet de nood om nieuwe vrienden te maken. Telkens als ik een sportkamp of andere activiteit deed samen met mijn vrienden, bleven we bij mekaar en deed ik dus niet veel moeite om met de anderen te praten.
Toen we verhuisden viel dit mij heel zwaar. Ik kwam in een klas terecht waar ik al van de eerste dag werd gepest door iemand. Ik wist altijd al in mijn binnenste dat ik een perfect target zou zijn voor pestkoppen, maar in mijn vorige klas had ik daar nog niet veel mee te maken gehad omdat we samen waren opgegroeid. Maar in mijn nieuwe klas moest ik dus van nul beginnen. Ik had toen nog een goed zelfbeeld, maar dat begon over de jaren (overgang naar middelbaar) meer en meer te kelderen. Ik had niet veel vrienden, enkel wat kenissen waarmee ik samenzat tijdens de middag. Ik werd niet meer echt gepest, maar wel dagelijks geplaagd (spottende opmerkingen, ...). Dit deed mijn zelfbeeld geen deugd. Met mijn oude vrienden begon het contact ook te verwateren.
Ik begon mij meer af te sluiten: ik had niet echt contact met leeftijdsgenoten en zat veel thuis. Ik durfde ook geen sterkere band aan te gaan met de "kenissen" waarmee ik samenzat tijdens de middag uit schrik dat ze mij niet tof zouden vinden. Ik had problemen met communicatie: ik deed niet veel in mijn vrije tijd en kon dus niet mee praten over hobby's, feestjes, etc. Ik begon ook een beetje wereldvreemd te worden (niet geïnteresseerd in wat er gebeurd in de wereld, geen wil/motivatie om te ontdekken wat mijn passies zijn, etc.) Als ik een gesprek begon, viel het meestal na een paar standaardzinnen stil.
Dit heeft zo jaren aangesleept en heeft effect gehad op cruciale zaken. Het heeft bvb lang geduurd voor ik het aandurfde om een vakantiejob te doen. Ik was bang dat ik het niet zou aankunnen, dat ik er niet klaar voor was, etc. Ik heb na veel moeite dan toch een vakantiejob gedaan bij mijn mama in een kledingwinkel. Maar ik merkte dat ik hierbij een sterke neiging had om in mijn comfortzone te blijven. Ik deed enkel de kassa, maar durfde geen vragen van klanten te beantwoorden. Ik deed bij wijze van spreken enkel het minimum.
Tijdens mijn hogere studies (grafische en digitale media) heb ik het uiteindelijk aangedurfd om vakantiejob/zomerstage te doen in het grafische. Ik werkte vrijwillig voor een start-up waar ik allerlei grafisch materiaal ontwierp. Maar ook hier hield ik mij op vlak van communicatie in mijn comfortzone. Ik deed de ontwerpen en communiceerde via mail, maar kwam nooit aanzetten met nieuwe ideeën, etc. Ik had het gevoel dat ik niet meer betrokken (wou) raken in de zaken die ik deed voor de start-up. De oprichtster zei dat ik meer eigen inbreng mag geven, meer mag communiceren, meer mag DOEN, maar ik had het gevoel dat ik dit niet kon. In sommige vergaderingen wist ik dat ik mijn mening mocht geven maar ik kon gewoon niets beter zeggen dan "ja ik vind dat een goed idee". Ik kon niet eens uitdrukken waarom ik het een goed idee vond. Over mijn grafische ontwerpen was ze wel altijd enthousiast. Maar ikzelf was dat niet. Ik had het gevoel dat ik maar iets simpel in elkaar had geflansd. En als ik het vergleek met werken van studiegenoten, was ik niet echt trots op mijn werk.
Ik deed ook nooit moeite om beter te worden in ontwerpen. Ik spendeerde geen tijd om beter te leren werken met grafische programma's, enkel tijdens de lessen omdat dit hier wel moest. ik ontwikkelde geen échte passie voor het ontwerpen, ik wist zelfs niet waarom ik het deed. Ik had er geen vreselijke afkeer van, maar was er ook niet vreselijk enthousiast over. het was gewoon iets dat ik deed. Mijn ontwerpen waren ook nooit supergoed, ik spendeerde superveel tijd aan een ontwerpopdrachten voor school, en het eindige altijd dat ik bvb voor een illustratie gewoon iets overtekende van iemand anders zijn ontwerp op internet (horrible, i know..). Ik had grote moeite met elke stap die een ontwerper doorloopt om tot een grafisch product te komen. De lessen schetsen haatte ik, hoe hard ik ook probeerde, ik kreeg niks technisch goed geconstrueerd op papier.
Ik was gaandeweg in deze studiekeuze gesukkeld en heb nooit echt moeite gedaan om uit te pluizen wat ik echt wil, wat mijn lifegoals zijn. Uiteindelijk besefte ik dat ik hier niet verder in zou kunnen gaan en dan ben ik overgeschakeld naar een zijtak van de opleiding waar je meer marketing gerelateerde zaken kreeg zoals projectmanagement, klein beetje webdesign, klein beetje digitale marketing, en waar ontwerpen niet de hoofzaak was. Dit beviel mij beter, maar dan kwam de stage..
Hetzelfde patroon kwam dus ook terug tijdens mijn stage in een reclamebureau. Ik weigerde uit mijn comfortzone te komen. Deed enkel wat mij opgedragen werd van grafische opdrachten, maar had heel veel moeite om te communiceren met klanten, met collega's, ik kon nooit mijn mening vormen/geven tijdens vergaderingen, had problemen met werken aan een hoog tempo, etc. Ik was een stille, grijze muis en ik ben uberhaupt in een communicatiebureau terecht gekomen waar juist het omgekeerde van je wordt verwacht.
Na mijn schoolstage heb ik vrijwillig een marketingstage gedaan bij een schoenenontwerpster omdat dit tijdens mijn schoolstage niet veel aan bod kwam. Ik dacht: "Dit keer ga ik het goed doen!". Op communicatievlak ging het wel beter omdat het een zeer klein team was en ik direct naast de baas zat, en zo makkelijker haar iets kon vragen. Maar ik bleef nog altijd in mijn comfortzone zitten. Ik had de kans om veel zaken bij te leren maar heb dit laten schieten. Ik had de kans om een digitale marketingcampagne op te stellen, maar heb dit op de verkeerde manier aangepakt. Er was een tool die veel gebruikt wordt door marketeers en die moest ik uitpluizen en een advertentie mee maken. Ik begon zonder nadenken allerlei random zaken op te zoeken rond de tool, maar niet gericht en stelde ook geen vragen aan het team ivm wat precies hun doen was met de tool, etc. Het resultaat was dat ik veel tijd had verloren. Uiteindelijk heb ik het samen met een collega uitgepluisd. Er kwamen ook enkele problemen voor waarvoor we naar Google moesten bellen. Maar iedereen had veel te doen en na een paar dagen werden deze zaken vooruit geschoven. In mijn binnenste dacht ik: "Oef, ik moet hier even mijn tijd niet meer insteken, het interesseert mij toch niet zoveel". Maar eigenlijk had ik het moeten vastgrijpen, zelf naar Google bellen, het oplossen en het team aansporen om verder te doen met de tool.
Maar ik heb heel de situatie aan een stille dood laten sterven. Tijdens deze stage deed ik ook geen moeite om op andere vlakken een bijdrage te leveren (wat ook niet specifiek van mij werd gevraagd, maar wel een beetje wordt verwacht). Ik nam bevoorbeeld niet deel aan een gesprek waarbij ze brainstormden over een toffe plaats voor een fotoshoot, etc.
En dit fenomeen is een constant terugkerend patroon bij alles wat ik onderneem.
Hierdoor zie ik het echt niet zitten om te gaan werken. Ik heb al veel sollicitatiegesprekkken gehad en op papier heb ik een super profiel, maar ik krijg vaak te horen dat ik te timide ben, te weing ervaring heb, etc. Ik wil eigenlijk gewoon niet gaan werken, want ik weet hoe ik ga reageren als ik eenmaal in een team beland. En in reclamebureaus kan het er nogal stressy aan toe gaan. Dit uit zich ook tijdens het sollicitatiegesprek. Ik kan nooit 100% enthousiast zijn over een functie. En ik weet dus al vroeg in het gesprek dat ze mij niet gaan kiezen, vaak (tot mijn eigen ergernis toe) ben ik daar zelfs nog blij om ook omdat ik het gevoel heb dat ik voorlopig niet in een "gevaarljke" situatie/omgeving ga belanden.
Hierbij komt nog eens dat ik een enorm laag zelfbeeld heb. Ik breek mezelf constant af, denk niet positief en heb angst voor de stomste zaken (rijbewijs halen, afspraak maken bij de kapper, vrienden maken, etc.) Ik heb het gevoel dat dit mijn ontwikkeling heeft vertraagd en ik voel mij op één of andere manier "mentaal" veel jonger dan mijn leeftijdsgenoten (als je begrijpt wat ik bedoel). Ik heb regelmatig huilbuien en stress over de stomste dingen. Ik denk dat ik niets waard ben. Ik heb geen motivatie om nieuwe zaken te proberen, om mijn passies te vinden, etc.
Ik denk soms na over zelfmoord. Mijn ouders en iedereen zouden veel beter afzijn zonder mij.
Ik draag toch niets bij aan deze werled en ben gewoon een last.
Ik ben al eens kort naar een psycholoog gegaan, maar ze zegt net hetzelfde als mijn ouders. Ik weet dat ik moet veranderen en ze geven mij goede technieken. Maar ik ben zo vastgeroest in dit patroon. Dit is het enige dat ik ken. Ik heb schrik voor verandering. Soms heb ik vlagen waarin ik denk dat ik wel wil veranderen en dat ik het wel aankan. Maar die ebben snel weer weg.
Het spijt me dat het zo'n lange post is geworden. Ik wou gewoon mijn verhaal kwijt en heb heel lang gespeeld met het idee om iets te posten op een forum.
Kort gelden heb ik wel enkele zaken ontdekt die ik wel leuk vind. Ik lees graag en heb een paar jaar gelden mijn favoriete muziekgenre Rock ontdekt. Muziek helpt mij echt wel om het even weer wat positiever te zien. Ik ben ook begonnen met Japans te leren via een gratis app (Ik ben toch wel trots op mezelf omdat het iets is dat ik helemaal uit mezelf heb gedaan). Aziatische culturen interesseren mij enorm. Ik ben nieuwsgierig naar hun leefgewoontes, de cultuur, de taal, etc. Ik speel zelfs met het idee om misschien avondlessen Japans te volgen om zo misschien nieuwe mensen te leren kennen.
Er is dus nog hoop :).
Groetjes,
Pauline
Heeey meid
Fijn dat er nog eens een leeftijdsgenote op het forum komt, ik voel me vaak wat oud tussen alle tieners ?
Inderdaad een zeer lange post! Maar ik hem hem met veel plezier gelezen ?
Om te beginnen wil ik je complimenteren met de manier waarop je je verhaal hier neerschrijft. Het getuigt van heel veel zelfkennis: je hebt goed door hoe je zelf in elkaar zit en hoe je overkomt. Dat is al stap 1. Er zijn veel mensen die dit nog moeten uitzoeken, jij kan dit al, knap! Ik wil je trouwens ook complimenteren op je resultaat voor je eindwerk, 18/20 seg, wat een topscore wow!! Super gedaan meid! Zie je wel dat je het kan! Ook fijn dat je de laatste tijd wat ontdekt hebt wat je passies enzo zijn!
Ik snap volledig dat jij het nog niet ziet zitten om te gaan werken. En in principe hoeft dat ook nog niet. Als jij wat je gestudeerd hebt niet echt als job wil gaan doen, kan je nog altijd iets gaan bijstuderen? Natuurlijk ga je wel ooit moeten beginnen werken…
Je zegt dat je al langs bent gegaan bij een psychologe en dat zij jou al wat technieken heeft aangeleerd, maar dat je te bang bent om te veranderen en dat je vastgeroest bent in het patroon. Misschien is het een ideetje om op te schrijven hoe het momenteel zit met jou (zijnde: je bent verlegen, durft niet uit je comfortzone te komen etc) en hoe je het zou willen hebben, en, belangrijk, waarom je dat zou willen veranderen. Schrijf dat allemaal eens uit, zo goed mogelijk. Dat je weet waar je naartoe wil gaan. Op dit moment lijkt het alsof je angst groter is dan je motivatie om te veranderen, en daar zou iets aan gedaan moeten worden. Je kan dit op jezelf proberen, maar het kan ook nodig zijn om hier specifiek een psychologe voor in te schakelen en daar aan te werken. Technieken aanleren is 1 ding (en dat is al heel goed) maar nu moet nog de omgeving worden gecreëerd dat je je veilig genoeg voelt om die dingen uit te proberen. En dat kan door heel kleine stapjes te nemen. En daar kan die psychologe jou misschien bij helpen.
Ik wil nog zeggen dat het niet erg is dat je het moeilijk hebt met vrienden maken. Heb ik ook. En dat het niet erg is om je jonger te voelen/te gedragen dan leeftijdsgenoten. Ook dat herken ik wel! Er zijn nu eenmaal tal van factoren die daar voor gezorgd hebben. Maar je kan daar altijd nog in evolueren. En dan dat laag zelfbeeld, ook dat herken ik! Heb je dat dan ook dat je jezelf lelijk vindt enzo?☹ ik durf ook nog altijd niet mijn rijbewijs te halen (zelfs niet mijn theoretisch, is een ramp, haha)
Je lijkt me een erg fijne meid die goed bezig is met de beste versie van zichzelf naar boven te halen ?
Ziezo, hopelijk had je iets aan mijn antwoord ? dat mag je trouwens altijd laten weten door hieronder even te reageren.
Groetjes
Snelle Mees
Ik heb autisme en herken hier wel wat dingen in (zelf kan ik heel slecht tegen prikkels, geuren geluiden, fel licht weet niet of je dit ook herkent). Ik heb zelf geen hoog iq (67) ik deed eerst hout in ov3 buitengewoon onderwijs. Op 15 hebben ze mij getest omdat ik nooit iets vroeg uit mezelf. En dan bleek ik autisme en laag iq te hebben. En ben ik naar ov2 gezakt is beschutte werkplaats en beschermd wonen. Het niet durven bellen, niets durven vragen in groep, niet graag verandering, weinig om over te praten van dingen die je thuis deed, niet veel vrienden, jonger voelen = mogelijk emothies via verstand na doen. Je kan eens kijken op deze site van Elise Cordaro zij heeft ook autisme maar veel hoger iq dan mij, wat meer bij jou aansluit. https://www.mysig.be/category/socio/ En je kan ook eens deze test doen https://psychcentral.com/quizzes/autism-quiz/
Ik denk dat je best iets zoekt in kleine rustige groepen met zo een hoge score moet je niet aan jezelf twijfelen. Dat kan je duidelijk extreem goed, het communiceren is wat moeilijker. Maar dat wil niet zeggen dat je niets kan. Na school werd ik al snel invalide gezet geen plaats in beschutte werkplaatsen. Maar dan kon met mijn vader mee rijden hijn maakt kledingbakken leeg ( ik als vrijwiliger). En dit lukte mij beter dan op school ik hoefde niets te vragen. Het ding is op computer kan je veel makelijker iets doen, en bv mailen en zo. Dat je niet hoeft te comuniceren rechtstreeks ik denk wel dat iemand jou graag in dienst wil, desnoods zet je in je solicitatie brief dat je wat verlegen bent in groepen. Dan weten ze dit en als ze je aanemen kunnen ze er wat rekening mee houden (er zijn nog mensen zo). Uitijndelijk maakt dat niet zo veel uit voor hun, als je zo hoog scoort ben je er goed in en iemand die er goed in is willen ze echt wel graag bij hun. veel succes
Ik zou zeker nog eens een psycholoog contacteren. Sommige patronen kan je wél ombuigen. Nu ben je nog jong, wacht niet. Het is goed dat je zelf al zoveel weet, een psycholoog zal je dus goed kunnen ondersteunen. Houd hoop, het wordt ooit anders dan dat het nu is!
Ik ben ook een meisje van 23 jaar oud. Zelf ben ik ook meer iemand die introvert is ipv iemand die een open boek is. Ook ben ik net aan het werk. Ik herken mij wel ook in jou verhaal. Ook zeker in de zin van dingen vragen/zeggen in grotere groepen, dan hield ik mij ook vaak op de achtergrond. En nu heb ik dat ook nog wel denk ik. Ook ga ik niet graag uit, dat is niet echt mijn ding, liever dan rustig iets gaan drinken of gewoon ffjes de stad ofzo.
Maar je lijkt echt wel een fijne meid hoor! En uiteindelijk iedereen heeft zijn/haar kwaliteiten al ben je meer een rustig persoon.
Ik zit nog steeds in de opleiding Grafische en Digitale Media, na 5 jaar en ik kan mij zo enorm aansluiten bij jou post ? Op vlak van mijn Bachelorproef heb ik dan weer enorm veel stress en angst, omdat ik dit nooit heb kunnen voorbereiden. Ik heb echt geen kennis of ervaring van zo'n grote proeven schrijven. Ook ben ik toevallig in deze richting beland, zonder echt te weten wat mij nu écht interesseert en ik ben ook 23 op weg naar 24 en ik zit nog steeds vast met enorme twijfels. Verschrikkelijk vind ik dat en ik ga sinds kort ook naar een therapeute (pas nadat mijn lange relatie gestrand was, want toen ontplofte er een bom en had ik door dat ik al veel eerder hulp nodig had zonder het te beseffen), omdat ik echt niet meer zo verlegen wil zijn. Ook ik wil nieuwe dingen ontdekken en nieuwe mensen leren kennen op deze manier. Mijn therapeute zegt dan als ik kan afvallen met WW en zo goed daarop kan blijven focussen dat een Bachelorproef ook moet lukken, maar ik ben liever bezig in de praktijk dan onderzoeken zonder praktijk.
Ergens ben ik blij dat ik niet de enige ben dat op die leeftijd zo in het leven staat, want ik heb nog veel te leren. Ik denk dat we allemaal, op elke leeftijd, nog wel bijleren. Ik wil je een grote steun toesturen, want voor sommige heeft het soms wat meer tijd nodig. Ik zit ook met een enorm laag zelfbeeld en mezelf constant af te breken. Soms zit ik echt niet graag in openbare ruimtes omdat ik mij zo ongemakkelijk voel, maar het moet wel. Ik wil daarom echt iets met mensen doen, om dat te overwinnen. Alleen vind ik ontwerpen in deze richting mij daar niet echt bij helpen. Ik hield echt van tekenen en knutselen, maar dat ben ik juist verloren door deze richting en al die stress.
Heb je een account en wil je reageren met je schuilnaam?
Log in. Of registreer je.
Als je zonder account reageert, zal het wat langer duren omdat wij je reactie dan eerst nalezen.
Hey Pauline
Ik ben ook net afgestudeert en ik weet dat het gevoel dat je nu hebt om te gaan werken en veel meer verantwoordelijkheid te krijgen zeer overweldigend kan zijn. Als ik zou jou verhaal lees zie ook ook zeer veel gelijkenissen met mezelf.... Dus ik snap je gevoel zeker wel! (Over een lastiger schoolverleden)
Laat je hier echter niet door afschrikken! Begin rustig met je eerste baan en probeer zo op je eigen tempo door te groeien in het bedrijf. Als de bedrijfssfeer goed zit (waarvoor intern gezorgd MOET worden door de organisatie zelf) dan zal je je hierdoor ook veel zelfzekerder gaan voelen waardoor ik er van overtuigd ben dat je uit jezelf ook wel eens uit je comfortzone zal stappen.
Over het idee om Japans te volgen sta ik zeker achter! Het is geweldig om een nieuwe taal te leren en dit kan eventueel nog eens handig van pas komen op een eventuele reis later ;) Focus je wel niet te hard op het maken van vrienden, dat komt vanzelf wel! Zeker als je les gaat volgen over iets dat jou enorm interesseerd. Zo heb je meteen ook een gespreksonderwerp bij het leren kennen van nieuwe mensen :)
Succes en proficiat met je grootste onderscheiding! Je hebt zeer veel potentieel :)
Groetjes!!