Dag anoniem,
het is heel normaal dat je het hier moeilijk mee hebt. Het is nooit leuk als iemand van je familie ziek is en al zeker als je zo'n goede band met hem hebt. Ik heb wel al gemerkt dat mensen die echt willen blijven leven, zoals bij je opa het geval is dat mensen echt nog wel een hele tijd kunnen blijven leven ook al wil het lichaam niet echt meer mee. Hier kan je je misschien wel een beetje aan optrekken. Als ik jou was zou ik proberen om nog zo veel mogelijk tijd met je opa door te brengen en probeer nog enkele mooie herinneringen samen met hem te maken. Dit zullen waarschijnlijk geen grootse dingen meer zijn die jullie samen gaan doen, maar even een lach op zijn gezicht kunnen toveren is misschien wel 1 van de mooiste herinneringen die je voor jezelf en hem kan bezorgen.
Ik vind het heel erg voor jou dat je het gevoel hebt dat je niet terecht kan bij je vrienden, je kan misschien met een leerkracht praten, als je het dan op school even wat moeilijker krijgt dan weet de leerkracht ook waarom dit is.
Veel sterkte, ik hoop dat je opa toch nog terug wat beter wordt!
groetjes knuffelende koningin

oh wat erg ik kan me voorstellen dat het eng is . als ik een tip mag geven. geniet en koester de momenten met je opa ..
veel moed ??

hey mijn opa heeft ook kanker gehad ik was toen 9 jaar en ik beseften nog niet wat er was met hem ik begrjp dat je heel ongerust bent ik was dat ook en ik zou het nooit nog is willen meemaken maar weet gewoon da alles goed komt en ik hoop dat hij snel beter wordt want het is nooit lek om je opa zo zien aftezien ik wens je graag nog veel sterkte <3

je moet hem rust geven mijn groot moe heeft ook kanker laat hem goed rusten ik kan niks meer zeggen

Ik leef met je mee, heb sterkte! Dat hij en jij weten dat hij niet lang meer gaat leven, daar kan het mischien een troost zijn dat je dan tenminste nog afscheid van hem kan nemen. Dat moet je denk ik dan ook doen, door nog veel te praten en wie weet heb je nog vragen voor hem die je kan stellen, of over herinneringen spreken en zeker ook bedankt zeggen nu het nog kan. Ik heb een vriend en die zijn opa is in een auto ongeluk omgekomen, ineens boem weg en niemand heeft afscheid kunnen nemen dus hij zat met onopgeloste vragen en piekeren over wat mooi er nog allemaal had kunnen gebeuren. er is zo een gedicht en ook een song (weet nimeer welk) en het komt eropneer dat iemand pas doodgaat als hij is vergeten: dus de persoon is dan wel "weg" maar de herinneringen en de gedachten aan hem zijn er nog en dus is die persoon of zijn persoonlijkheid niet echt "weg". Mss helpt dit. Nog eens sterkte hee maat

hey - ben ik weer. heb het opgezocht de song is van Bram Vermeulen (die zelf ook dood is denk ik) ik zie nu dat het (te)veel gedraait wordt op begrafenissen maar je hier gaat het ons effe om de tekst he:

Als ik dood ga, huil maar niet ik ben niet echt dood moet je weten het is de heimwee die ik achterliet, dood ben ik pas als jij die bent vergeten.
En als ik dood ga, treur maar niet ik ben niet echt weg moet je weten het is het verlangen dat ik achterliet dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.
En als ik dood ga, huil maar niet ik ben niet echt dood moet je weten het is maar een lichaam dat ik achterliet dood ben ik pas als jij mij bent vergeten dood ben ik pas als jij mij bent vergeten.

En is het nu al beter, hoe is het met jou en je opa?