Ik schrijf vooral omdat ik een paar vraagjes heb rond autisme en de diagnose ervan, maar ik wil ook gewoon iets erover kunnen vertellen, dus dat doe ik hier :)
Context: Ik zit in het 5e middelbaar, ik ben een transjongen (dus ik ben biologisch vrouwelijk geboren, maar mijn brein is mannelijk) en ik denk nu al een paar maanden dat ik autistisch ben. Ik heb enorm veel research gedaan naar autisme en de diagnostische criteria enzo bekeken maar ik heb toch een paar vragen die ik niet direct kan terugvinden op het internet, dus ik vroeg me af of iemand hier misschien het antwoord weet. Ik heb hier nog niets van aan mijn ouders vertelt want ik ben bang om hun te confronteren als het blijkt dat ik fout was.
1) Autisme presenteert hetzelf vaak verschillend in meisjes dan in jongens, nu vraag ik me af of zij praten over het biologische geslacht, of de genderidentiteit? Dus als trans man, zou ik mezelf eerder moeten kunnen vinden in biologische meisjes hun ervaringen, of in die van jongens?
2) Hoe verloopt het diagnostische process hier in België? Hoe lang duurt het? Trekken ze echt iedereen er bij, ik heb iemand horen zeggen dat ze soms zelfs je leerkrachten uit de kleuterklas vragen stellen?
Ik wil ook even een ervaring delen omdat ik het niet echt ergens anders kwijtkan. Gisteren ging ik bij mijn gendertherapeut en ik ga binennkort verhuizen, dus daarover hebben we ook even gepraat. Het onderwerp verandering kwam op en vooral hoe ik vaak moeite heb met verandering. Ik merkte dat de soort vragen dat hij stelde veel gerichter en anders waren, en ik denk dat hij iets heeft onderstreept of omcirkelt op zijn blad? Moeite met verandering is oa. een groot kenmerk van autisme, dus ik denk dat mijn psycholoog misschien ook al een vermoeden heeft? (Ik heb hem nog niets gezegd erover) Ook zou hij al een vermoeden kunnen hebben door het vermijden van oogcontact, slecht sociaal zijn en vaak moeite hebben met weten ik me voel/ voelde. Hij vernoemde iets van 'aan mijn ouders vragen of zij dat al hebben opgemerkt, of ik daar als kind ook al last mee had' dus ik ben vrij zeker dat hij vermoedt dat ik misschien autistisch ben. Nu, ik heb er dus nog niets van gezegd aan mijn ouders, en de stap dat hij die dingen aan mijn ouders wilt vragen in vrij eng, maar is ook exciting want zo hoef ik het hen misschien niet zelf te zeggen. Ik ben zeker van plan om het in de volgende sessie te vernoemen maar ik wou dit gewoon even kwijt :)
Dankje om te lezen
x Noorse Ster
He
Ik heb ook autisme al erg lang autisme komt bij iedereen voor slim, niet slim en eender welk gender. Autisme in combinatie met een andere stoornis komt ook redelijk vaak voor.
Maar de diagnose hebben is wel fijn omdat mensen je hierdoor beter kunnen begrijpen het is niet gemakkelijk dat niet maar uiteindelijk komt alles goed.
Over de onderzoeken kan ik je ook wel het een en ander vertellen ze gaan vragen stellen aan u, je ouders en omgeving he gaat ook zo testjes moeten doen. Zelf heb ik mijn onderzoeken en begeleiding niet als positief ervaren want mijn vader was alleen maar over zichzelf bezig. En nu is eruit gekomen omdat ik de testen niet helemaal eerlijk heb ingevuld toen dat ik misschien borderline heb . Dus wees alsjeblieft eerlijk want een verkeerde diagnose omdat je andere wil beschermen is niet goed en kan je leven kapot maken. Ik ben er namelijk nu pas op 26 jarige leeftijd moeten achterkomen dat de diagnose mogelijk niet klopt.
Hey Noorse Ster
Mijn excuses voor het late antwoord, ik heb een paar drukke dagen achter de rug, maar nu eventjes tijd om op jouw berichtje te antwoorden! Ik ben een meisje van 14 en ik heb autisme.
Je vraagjes:
1) Er is niet iets als "meisjesautisme" en "jongensautisme", autisme is autisme en je geslacht maakt daar eigenlijk niet in uit. Ikzelf als meisje herken mezelf in ervaringen van zowel jongens en meisjes. Autisme uit zich ook niet anders bij mannen of vrouwen, het is de manier waarop er MEESTAL mee wordt omgegaan, maar de dingen die je op het internet leest zijn maar veralgemeningen.
2) Over de diagnose kan ik je vertellen hoe dat bij mij is gegaan. Kort gezegd, ik deed al heel de lagere school nogal 'vreemd', dan ben ik via school doorverwezen naar een psychiater. !! Psychiaters hebben enormlange wachtlijsten, ik heb toen meer dan een jaar moeten wachten, mijn broer staat ook al meer dan een jaar op een wachtlijst bij een kinderpsychiater, daar hebben we ook nog geen afspraak kunnen vastkrijgen. Dus, dat duurt enorm lang! En als je dan eenmaal binnen bent ben je nog maanden verwijderd van je diagnose. Ik ben in maart 2018 begonnen met gesprekken, het laatste gesprek was in juli 2018. Dat zijn gesprekken met verschillende psychologen en psychiaters, soms ook testen met logopedisten. Ze hebben veel met mijn ouders gepraat, ze zijn bij mij op school komen observeren, maar tot in de kleuterschool lijkt me onwaarschijnlijk.
Ze testen je ook niet enkel op autisme, jij denkt dat je autisme hebt. Maar als je dat aan je psycholoog vertelt bijvoorbeeld, zeg je best niet 'Ik denk dat ik autisme heb', maar 'ik merk dit en dit op bij mezelf, of ik heb deze problemen'. Dan kunnen zij gerichter met jou werken dan dat jouw mindset enkel gefocust is op autisme.
Als je er echt iets mee wil gaan doen zou ik je aanraden om dat met je therapeut te bespreken.
Ik wil alleen nog even vermelden dat iedereen met autisme anders is. Ikzelf bijvoorbeeld ben heel sociaal, ik kan direct met vreemde mensen beginnen praten.
Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen, als je nog vragen hebt, let me know!
Groetjes
Glazen Praline
Heb je een account en wil je reageren met je schuilnaam?
Log in. Of registreer je.
Als je zonder account reageert, zal het wat langer duren omdat wij je reactie dan eerst nalezen.
Ooit kregen vooral jongens met laag iq die niet camoufleren diagnose autisme. En meisjes foutief borderline als ze druk waren of depressie als ze zich afzijdig hielden. En vandaar de foutieve oorsprong dat autisme zich anders uit bij mannen dan vrouwen. Ondertussen kregen vele volwassen mannen en vrouwen met normaal tot hoger iq een diagnose autisme op volwassen leeftijd. En bij hun uit autisme zich meer op dezelfde manier. Dus denk dat je je in zowel mannen als vrouwen met autisme hun verhalen zal kunnen herkennen.
Mijn diagnose is al lang geleden. Maar denk dat je toch minstens uur of 10 of zelfs meer uren verspreid over meerdere dagen mag rekenen, voor gesprekken testen etc. En ze gaan inderdaad graag van zo veel mogelijk mensen horen hoe je was. Omdat autisme nu éénmaal niet anders vast te stellen is. Verslagen over hoe je in kleuterklas was, of rechtstreeks van de leerkracht indien mogelijk. Die vinden ze zeer belangrijk. Omdat je toen waarschijnlijk nog minder dingen gekopieerd had op die leeftijd, tenzij je uiterst slim bent. En dus gaan ze zeker proberen die info te bekomen.
Het is goed dat je er met de psycholoog eens over wil hebben. Je psycholoog gaat er veel over weten.