Hallo!

Wat erg dat jij met deze gevoelens moet rondlopen! Dit moet echt niet makkelijk voor je zijn ?! Wij denken dat jij super veel geeft voor de mensen rondom jou en dit maakt dat je extra bezorgt bent. Wij vermoeden dat dit ook heel vermoeiend voor je moet zijn, je bent vaak onrustig en je wilt bepaalde zaken onder controle hebben, dit moet echt veel energie van je vragen. Weet ook dat jij niet alles kan controleren, niemand kan dit!

Belangrijk in het leven is dat je goed voor jezelf zorgt, dit is eigenlijk stap 1. Het is heel knap van jou dat jij zoveel geeft om anderen, maar dit maakt dat jij het soms heel moeilijk hebt, zoals nu. Wij vinden het belangrijk dat jij deze gevoelens deelt met anderen. Hierover praten, kan soms al eens deugd doen. Je kan dit doen met iemand dat je kent, familie of vrienden, of je kan ook langsgaan bij het JAC ( http://www.jac.be/ ) of TeJo (http://www.tejo.be/ ) . Bij beide organisaties vind je mensen dat naar je verhaal luisteren en samen met jou naar oplossingen wilt zoeken. Dit gebeurt volledig anoniem en gratis.

Misschien kan je intussen tijd al enkele afspraken maken met de mensen waar jij je zorgen over maakt. Bijvoorbeeld dat ze af en toe een berichtje sturen over dag of dat je mama altijd een dikke kus en knuffel geeft voor vertrek.

Je kan ook een manier zoeken dat jou helpt ontspannen, bijvoorbeeld tekenen, schrijven, naar muziek luisteren, sporten, alles wat je helpt om je gedachten te verzetten. Is er iets wat jou kan helpen?

Heel veel liefs,
Awel

hey,
ik weet dat het niet veel zal helpen maar ik heb hetzelfde.
Elke keer als er iemand weg gaat als mijn hond gaat slapen als ik weet dat er iemand is maar ik hoor niks en het werd steeds erger.
Ik heb het echt jaren aan een stuk gehad maar niemand weet dat maar een paar maanden geleden heb ik iets geprobeert.
Elke keer als er iemand vertrekt of gaat slapen denk ik aan het feit dat het alleen in mijn hoofd zit, dat het niet echt is, dat het oke is. In het begin hielp het iet maar na een maand of twee begon het een beetje minder te worden en ik heb het nu al veel minder. misch helpt het.?

hey xxx
ik heb helemaal het zelfde! het is zo vervelend!!
mijn ouders zijn gescheiden en als ik bij papa ben, ben ik bang dat mama zal dood gaan! en andersom
ik ben blij dat iemand anders dit ook heeft!!

ik heb er al veel over gepraat me tmijn ouders...
hier zijn een paar tips:
lees

luister muziek

praat erover

schrijf je gedachten op (dagboek)

ik steun je zeker

Hallo,

Ik heb juist het zelfde probleem dus je bent alvast niet de enige mijn ouders zijn ook gescheiden en ben ik bij mama ben ik bang dat mijn papa zal sterven. Bijna elke avond vraag ik ook aan mijn mama/papa ‘Wij gaan niet dood hé’ En ieder keer zeggen ze maar ‘maar natuurlijk niet.’ Zij hebben me de tips gegeven om aan iets iets anders te gaan denken bijvoorbeeld aan iets leuk, Kijk naar een toffe film,luister muziek,

Ik hoop dat ik je hiermee kan helpen?

Ik heb dat ook maar misschien moet je gwn is met je familie erover praten zij zullen je vast wel begrijpen en ook helpen met dit probleem....

ik heb ook dat probleem ?
elke keer dat mijn zus ziek is of gaat slapen denk ik dat ze gaat sterven ect
want kan ik hier het best aan doen om dit nare gevoel te verminderen ?

ik heb het ook gehad en ik weet dat het niet makkelijk is maar je komt er vanzelf wel door!

Ik heb net hetzelfde probleem. Sinds maart ben ik op 2 weken tijd mijn beide nog levende grootouders verloren aan COVID 19. Niet veel later is de tante van mijn mama gestorven en de tante van mijn partner. Ook werd iemand die ik vroeger kende doodgereden op de autostrade. Sindsdien heb ik een verlammende angst dat ik geliefden ga verliezen. Als mijn partner met de auto ergens naartoe gaat (vooral autostrade), als ik mijn ouders een hele tijd niet heb kunnen zien, of schrik dat ze ook COVID19 gaan oplopen. De angst is echt belemmerend en weet niet goed wat ik er aan moet doen de moment dat ik dit heb.

ik ben mijn oma verloren omdat ze te oud werd zullen wij maar zeggen.
ik ging elke week naar mijn oma en mijn neef,nicht,tante iedereen ging ook maar op een dag ging ze dood en dat deed pijn 1jaar later was alles veranderd.
toen we het alml gewoon werden merkten ik dat niets het zelfde meer was toen ik iedereen een keer belde om eens terug aftespreken wauw niemand meer en dat begreep ik maar het leek alsof ze alml geen leven meer hadden ze lzken dood van binnen

ik ben mijn oma verloren omdat ze te oud werd zullen wij maar zeggen.
ik ging elke week naar mijn oma en mijn neef,nicht,tante iedereen ging ook maar op een dag ging ze dood en dat deed pijn 1jaar later was alles veranderd.
toen we het alml gewoon werden merkten ik dat niets het zelfde meer was toen ik iedereen een keer belde om eens terug aftespreken wauw niemand meer en dat begreep ik maar het leek alsof ze alml geen leven meer hadden ze leken dood van binnen ik was ook dood van binnen maar ik geraakte over het maar nu denk ik dat ik ze nooit meer ga zien onze sterke band was heel zwak geworden en nu ben ik bang dat ze later ook dood gaan maar dat wil ik niet ik wel met iedereen zijn ik wil dat we terug 1 zijn alles is veranderd niks is meer hetzelfde en dat doet pijn.
soms denk ik kan ik maar terug in de tijd gaan en al die leuke momenten opnieuw beleven maar dat kan niet want het is nou eenmaal zo en door corona denk ik er nu heelden tijd aan terwijl ik weet dat ik het anders nooit zou doen.
mijn oma was ons hart als zij nog leefden dan waren wij alml samen lachend gekukkig en was het leven nog leuk maar nu niet meer.
en nu dat het hart er niet meer is zijn we alml in andere stukjes beland de puzzel gaat nooit meer volledig gemaakt zijn want er onbreekt 1 stukje en dat was de belangrijkste stukje het stukje op de puzzel volledig te maken.

hey, ik begrijp je gevoel. Ik heb net hetzelfde gevoel en vooral als ik alleen ben. In mijn jonge en zotte jaren heb ik eens mijn toekomst laten voorspellen. Eén ding is mij altijd bijgebleven nl. de leeftijd waarop ik ga sterven. Nu blijft dit constant in mijn achterhoofd ronddwalen. Waarom? Hoe? Door wat? Ik heb kinderen... zou er daarmee iets gebeuren waardoor ik het verdriet niet te boven kom. Ik word er gek van van die gedachte. Het vraagt zoveel energie van mij dat ik niet meer kan genieten van het leven. Soms geraak ik al in paniek als een dierbare mij niet direct antwoord op mijn bericht. Ik kan hierover wel spreken met anderen maar echt begrijpen doen ze me niet. Dat zie je gewoon al aan hun reactie.

Ik heb dit ook EN een goede manier gevonde om het onder controle te krijge
Elke keer als je weggaat moet je zo zegge tot straks of tot morgen of tot volgende week, en dan moet je zorge da die persoon da terugzegt en dan kan het ni anders dan da je die de volgende dag terugziet
Hopelijk heb ik geholpen en veel succes?
Geflipte Lasagnd