Ik wil weten of er andere dochters zijn die dit meemaken want ik kom echt gek.
Even ter context: Ik ben de oudste dochter (19) en heb twee jongere broers.
Al heel mijn leven sinds ik 9 was speelde ik tweede moeder. Ik strijkte, deed de was, ruimde op, dwijlde.. noem heet maar op. De laatste tijd begin ik me meer te realiseren hoe fucked up het is om een tweede moeder te moeten zijn (ook omdat ik bij mijn vrienden zie dat het blijkbaar geen normaal ding was) Ik heb nooit kunnen genieten van het kind zijn want ik had al volwassen verantwoordelijkheden. Het kwam zelf zo ver dat ik gezag had (en nog steeds heb) over mijn eigen broers en vader. Ik heb nooit aan de kindertafel (tijdens feestjes) gezeten of willen zitten omdat ik alle andere kinderen van mijn eigen leven te kinderachtig vond. Mijn mama heeft mij altijd willen zien als een verlange als haar zelf. Ze vondt het zo leuk om me een kleine versie van haarzelf te noemen en stoefte hierbij bij anderen. Ik ben ook altijd al haar persoonlijk beste vriendin/zus (die ze nooit heeft gehad)/psycholoog geweest. Ze vertelde me haar diepste geheimen, de moeilijkheden in haar relatie (met mijn papa dus). Kortom ik werd al die jaren toevertrouwd met informatie en taken die niet bestemt waren voor een 10 jarige.
Ik heb nooit veel vrienden gehad en veel sociaal contact gehad. Ik zat heel veel thuis en dat had mijn mama graag. Pas de laatste 2 jaar begin ik eindelijk vrienden te maken en meer uit te gaan. Dit deed mijn mentale gezondheid en zelfzekerheid stijgen. Maar sindsdien daalt ook de relatie met mijn mama.
Ze kan me maar niet loslaten en wilt me voortdurend controleren. In een week word ik 20, ik heb al een rijbewijs maar toch is het te moeilijk voor haar.
Er lopen ook zo veel dingen fout in mijn gezin. Mijn kleine broer is opweg aan het gaan naar een depressie en eetstoornis, mijn mama naar een burn-out, ikzelf heb regelmatige paniekaanvallen. Het voelt alsof iedereen elkaar haat in dit gezin want iedere dag is er wel een ruzie met geschreeuw. Vooral tussen mijn ouders loopt het al jaren niet goed. Ze praten eigenlijk enkel tegen elkaar voor practissche zaken, voor de rest komen ze niet overeen en maken ze telkens ruzie over vanalles. Mijn mama heeft me lang geleden verteld dat ze wilt scheiden maar dit niet doet voor ons, haar kinderen.
Over mijn papa gesproken doet hij niets in huis, tot grote frustraties toe van mijn mama en ik. Hij doet niets tenzij er een gedetailleerde beschrijving voor hem word gemaakt in hoe er iets moet gebeuren. Deze week is mijn mama voor het weekend opbezoek bij familie in het buitenland. Het is nu 9 uur 's avonds en er is nog steeds geen eten klaargemaakt (wij eten altijd warm 's avonds). Je zou denken dat mijn papa nu wat de taken overneemt thuis. Vergeet het, hij is nu zonet pas begonnen met koken enkel en alleen omdat ik boos naar hem ben uitgevlogen en hem vroeg wanneer hij van plan was te koken. Toen antwoorde hij doodleuk: "je hebt me niet gezegt dat ik moest koken".
Dus uit grote frustraties schrijf ik hier een bericht.
Heeft iemand anders dit ook?? Misschien is het leuk om te weten dat er nog anderen zijn die ook grote frustraties met zich meedragen zoals deze.
Groetjes,
Een gefrustreerde grote zus
Dag Moderne Pauw,
Het spijt me dit te horen. Het is inderdaad geen normale situatie. Ikzelf zit niet in dezelfde situatie maar heb ook al een paar dingen moeten meedragen die niet zo geschikt waren voor een kind. Ik ben 2x een beetje getraumatiseerd geweest door mijn vader. De 1e keer was hij enorm boos geworden, stond hij boven mij terwijl ik in bed lag en was aan het roepen tegen mij. (Ik laat even best veel details weg, het gaat hier om jou en niet om mij) De 2e keer was ongeveer een jaar later. De 1e gebeurtenis speelde nog steeds een rol in hoe ik me voelde en gedraagde. Mijn moeder had tegen mijn vader gezegd dat hij met mij moest gaan praten. Ik had namelijk het gevoel dat de hele 1e gebeurtenis mijn schuld was (ik was toen 8j). Hij deed het tegenovergestelde. Volgens hem hat ik (figuurlijk) een mes in zijn rug gestoken door wat ik die avond had gezegd. Sindsdien ben ik voor niemand nog een open boek, 2 keer toonde ik emotie. 2 keer werd ik afgestraft. (Sorry, nu gaat het weer net iets te veel over mij)
Mijn ouders zitten in een vechtscheiding. Beide vertellen tegen mijn zus en mij 2 verschillende dingen, 2 tegengestelde dingen. Alles waar ik ooit in geloofde lijkt nu uit leugens te bestaan. En het ergst van al? Mijn zus draagt deze last ook met zich mee. Nu is ze 12j. (2,5 jaar jonger dan mij)
Ik weet dat dit niet dezelfde situatie is, maar er zijn anderen die ook in niet normale situaties zitten. Ik leef enorm met je mee. Je bent niet de enige die frustraties met zich meedraagt, en als je nog eens nood hebt om je verhaal kwijt te kunnen is het Forum altijd open.
Groetjes,
Trouwe Vogeltje
Hey,
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt, ik heb het zelf namelijk ook meegemaakt.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6j was en sinds dien ben ik mijn moeders psycholoog geworden. Alle zorgen en problemen vertelt ze tegen mij, dit is echt niet oke wanneer je jong bent, je hoort die volwassen problemen niet te kennen/te begrijpen/op te lossen. Maar zelf nu ik 21jaar ben, hoor ik die lasten niet te dragen. En jij dus ook niet, het is zeker niet normaal dat je dit moet meemaken.
Ik woon sinds een jaar alleen en heb nog maar net ontdekt dat niet iedereen kind zo'n relatie met hun moeder heeft. Blijkbaar heet dit fenomeen parentification, moest je er meer over willen opzoeken. Ik heb namelijk veel bijgeleerd door erover te lezen en uit te zoeken hoe ik hier het best mee om kon gaan.
Weet dat er zeker hulp is voor jou, je moet dit niet alleen uitzoeken! Je kan altijd bij het JAC langs gaan (dit is gratis) die kunnen jou waarschijnlijk wel de juiste hulp bieden.
Ik wil ook nog even zeggen dat ik heel trots ben dat je erover praat, dat is echt een hele grote stap!
Groetjes
An injured hummingbird
Heb je een account en wil je reageren met je schuilnaam?
Log in. Of registreer je.
Als je zonder account reageert, zal het wat langer duren omdat wij je reactie dan eerst nalezen.
Ik begrijp wat je voelt maar dat is ook normaal , ik ben ook het grootste zus in mijn familie . En ik vind het heel erg wat je meemaakt ! Ik denk dat de beste oplossing is om ermee te praten met je hele familie dus je broers ,je moeder en je vader samen erover een grote gesperk te hebben . Het klinkt heel makkelijk om te zeggen maar niet om te doen. Ik hoop gewoon dat je probeert uit te leggen wat je al die jaren voelt en dat je dat het niet meer wilt voelen .